Decentralisatie is de handeling en het gevolg van decentralisatie : een deel van de macht die door een centraal orgaan wordt uitgeoefend, delegeren aan verschillende entiteiten of bedrijven . Decentralisatie impliceert een verdeling of verdeling van autoriteit.

Op het gebied van politiek bestaat decentralisatie uit een machtsoverdracht van de centrale overheid aan verschillende autoriteiten die niet op hiërarchisch niveau ondergeschikt zijn. Dit betekent dat deze autoriteiten in hun interferentiegebied autonome beslissingen kunnen nemen.

Als de staat op een gecentraliseerde manier is georganiseerd, zijn de lokale overheden agenten van de nationale overheid. In gedecentraliseerde toestand kunnen lokale heersers daarentegen onafhankelijk beslissen op basis van hun competenties.

Door middel van decentralisatie draagt ​​de centrale autoriteit op deze manier bevoegdheden en middelen over aan de gedecentraliseerde autoriteiten die een onafhankelijk en zelfvoorzienend management voeren.

Politieke decentralisatie, bijvoorbeeld, stelt bestuursorganen in op basis van een territoriale basis. Er kunnen in dit kader gemeenten zijn met eigen wetgevende instanties die verordeningen dicteren; deze gemeenten maken deel uit van provincies met provinciale wetgevers; de provincies integreren op hun beurt een land dat is georganiseerd als een federale republiek met nationale afgevaardigden en senatoren. De raadsleden van een gemeente kunnen daarom verordeningen dicteren die alleen in de betreffende gemeente gelden. Deze verordeningen kunnen niet in tegenspraak zijn met de principes van provinciale normen, die op hun beurt onderworpen zijn aan de ordening van nationale wetten.

Het idee van decentralisatie kan ook worden toegepast op andere contexten. Gedecentraliseerd onderwijs, om een ​​geval aan te halen, overweegt dat kennis kan worden gegenereerd en overgedragen, maar ook horizontaal, zonder afhankelijkheid van een enkele kennisbron die zich op een hoger niveau bevindt.