Retorica is de discipline die de taal bestudeert en systematiseert die wordt gebruikt in verschillende kennisgebieden (zoals natuurwetenschappen, narratologie, politieke wetenschappen en onderwijswetenschappen), waardoor communicatie op elk gebied de doelstellingen kan bereiken die zijn poseert, zowel communicatief als esthetisch.

Deze discipline maakt het mogelijk dat op elk gebied de gebruikte taal (zowel mondeling als schriftelijk) de eenvoudige associatie van concepten mogelijk maakt en tegelijkertijd voldoet aan de drie fundamentele vereisten van communicatie: vreugde, bewegen en overreden .

Er wordt gezegd dat retoriek "de kunst van het goede zeggen" of "het technische vermogen om zich op een gepaste manier uit te drukken" is, omdat het een systeem van middelen heeft dat dient voor de discursieve constructie en verrijking van de boodschap . De elementen die in het discours worden gebruikt, zijn op hun beurt weer nauw verwant aan elkaar.

Het is belangrijk om te verduidelijken dat retoriek niet alleen de effectiviteit van communicatie, maar ook de esthetische aspecten ervan bestudeert. Dit betekent dat het discours, vanuit het oogpunt van de retoriek, naar iets meer streeft dan de eenvoudige daad van communiceren.

De basis van de huidige retoriek is gebaseerd op de structuur die werd opgelegd door de oude Grieken. Voor hen bestond de samenstelling van het discours uit twee hoofdfasen: de inventio (de spreker analyseerde de inhoud van een vooraf bepaald repertoire - dat in zijn herinnering kon zijn of behoorde toe aan de maatschappij in het algemeen - en stelde ze vast als inhoud van zijn discours) en de dispositio (de manier waarop die inhoud werd georganiseerd). Op hun beurt structureerden ze het vertoog in vier delen: het exordium (het eerste deel dat de aandacht van de luisteraar probeerde te krijgen en de structurering van de inhoud presenteerde), de narratio (de uiteenzetting van het onderwerp en het proefschrift), de argumentatio (de presentatie van de redenen die de stelling ondersteunden) en de peroratio (de samenvatting van wat er werd gezegd).

Wat zijn de retorische figuren?

Retorische cijfers zijn die bronnen die het mogelijk maken om de syntaxis te wijzigen om een ​​bepaalde betekenis aan de verklaring te geven . Ze dienen om de gesprekspartner af te leiden naar een figuurlijk gevoel van wat er wordt uitgedrukt, om te voorkomen dat men zich richt op de letterlijke betekenis of de werkelijke volgorde van woorden.

Er zijn vier soorten retorische figuren.

Diction Figures : door de samenstelling van woorden of zinsdelen te veranderen, kan een bepaald effect worden bereikt in de gesprekspartner. De figuren van dictie kunnen van transformatie of metaplasmos zijn (de woorden zijn veranderd en niet de betekenissen), van herhaling (de herhaling van bepaalde woorden wordt in hetzelfde discours gebruikt), van weglating (bepaalde elementen worden geëlimineerd) en van positie ( verander bepaalde elementen binnen dezelfde zin).

Tropes : de ene uitdrukking wordt vervangen door de andere om de zin een figuurlijke betekenis te geven. Tot de bekendste tropen behoort de metafoor (een vergelijking waarbij het vergelijkende element niet wordt genoemd), allegorie (voorstelling van een idee met behulp van menselijke, dierlijke of alledaagse objecten), hyperbool (overdrijving van de waarheid voor geef het een groter of kleiner gewicht dan het in werkelijkheid heeft), de nadruk (gebruik van een term in een specifieke en beperkte betekenis) en ironie (uitdrukking die het mogelijk maakt om het tegenovergestelde te begrijpen van wat er wordt gezegd).

Herhalingsfiguren : door de herhaling van een geluid, woord of zin kan het bericht een bepaald gewicht krijgen. Tot de bekendste figuren behoren de alliteratie (hetzelfde geluid wordt herhaald om een ​​bepaalde sensatie te veroorzaken), de aaneenschakeling (herhaling van woorden die in de spraak zijn samengevoegd om een ​​bepaald ritme of een bepaalde kleur eraan te geven) en de epifora ( herhaal een woord dat al in de toespraak is gebruikt om een ​​afsluiting van de alinea te maken die een bepaalde indruk veroorzaakt).

Constructiefiguren : het bestaat uit het toevoegen of verwijderen van bepaalde woorden of geluiden aan de spraak zonder dat er sprake is van een breuk in die zin. Een van de bekendste is herhaling, die op verschillende momenten van de spraak kan worden gebruikt om te benadrukken en de gesprekspartner de betekenis van de boodschap kan laten begrijpen, door de constante herhaling van bepaalde discursieve termen en structuren.