De etymologie van anathema leidt ons naar een Grieks woord dat volgens de context kan worden vertaald als "vloek" of "aanbieden" . De term heeft op deze manier verschillende toepassingen.

De eerste betekenis die de Spaanse Koninklijke Academie ( RAE ) in haar woordenboek noemt, verwijst naar excommunicatie : de handeling die erin bestaat een persoon te distantiëren van een gemeenschap van gelovigen, waardoor de toegang tot de sacramenten wordt belemmerd.

Het anathema wordt in deze zin geassocieerd met een veroordeling : het onderwerp wordt als een straf afgescheiden of geïsoleerd van de groep waartoe hij behoorde. In de oudheid omvatte de anathema niet alleen de excommunicatie van de ketter, maar de persoon werd ook naar ballingschap gestuurd en was het voorwerp van een vloek.

Aan wie het anathema werd opgelegd was een eeuwigdurende zin. Het vervloekte subject, in het Oude Testament, werd veroordeeld tot uitroeiing omdat het werd beschouwd als het voorwerp van een vloek van God .

In de context van het christendom moet de term anathema begrepen worden als iemand die "vervloekt" is en die "buiten de kerk" moet blijven. Deze vorm van veroordeling is het hoogste dat een zondaar kan ontvangen, omdat het niet alleen wordt uitgesloten van de sacramenten maar de sanctie eeuwig duurt, zoals vermeld in de vorige paragraaf.

Dat wat morele terechtwijzing sleept, wordt ook als anathema genoemd. Fascisme kan bijvoorbeeld vandaag als een gruwel worden beschouwd. Deze ideologie ontwikkeld door de Italiaanse Benito Mussolini in de eerste helft van de 20e eeuw was gebaseerd op een totalitaire staat, met een sterke nationalistische component en de uitoefening van geweld tegen tegenstanders.

De toepassing van het fascisme veroorzaakte duizenden doden: om die reden is het vandaag een gruwel. Als een persoon zichzelf als fascistisch beschouwt, zal hij spoedig worden bekritiseerd voor zijn positie en kan zelfs voor de rechter worden aangeklaagd als het duidelijk is dat hij met zijn gedrag een soort van misdaad aanwakkert.

Zoals aangegeven aan het begin van het artikel, heeft deze term verschillende betekenissen en hebben niet alle negatieve connotaties. De laatste tijd is de taal teruggekeerd om te linken naar welwillende kwesties, en dit leidt tot de definitie ervan als " offer aan de goden", de betekenis die naar veronderstelling aanvankelijk werd ontvangen volgens de studies van het oude Griekenland.

De afwijking van de betekenis van dit woord begon toen het werd gebruikt om haar te vertalen, een term van Hebreeuwse oorsprong die "buiten de grenzen, vergeten, vervloekt, taboe" betekent. Dit gebeurde tijdens de voorbereiding van de Septuagint Bijbel, een vertaling van de oudste teksten van het Aramees en het Hebreeuws. In deze context werd herem gebruikt om offers aan God te beschrijven of objecten die apart waren gezet van religie, en er ontstond verwarring bij het gebruik van anathema in beide gevallen.

Als we ons in het oude Griekenland plaatsen, was de anathema een oefening of een voorwerp dat gereserveerd was om de goden in een tempel te eren of die een heilig karakter hadden. Op deze manier kunnen we de term als synoniem vinden met 'geschenken aan de Heer' en 'votiefoffers' in sommige oude teksten.

Aangezien het woord herem in zijn betekenis de dualiteit bezit van 'toewijding of bevrijding met vurigheid en genegenheid' en 'uitroeien', heeft het in de loop van de tijd het idee aangenomen van 'het uitroeien van afgodische personen', en dit brede scala aan nuances, sommige van ze tegenstrijdig, ging naar de definitie van anathema. Op deze manier begon de term te worden gebruikt om de objecten en mensen te beschrijven die zich ongetwijfeld aan het alledaagse overgaven en die daarom zouden moeten worden vernietigd.