Onomatopee is een woord dat komt van de Latijnse late onomatopee, hoewel de oorsprong teruggaat tot een Grieks woord. Het is het imiteren of recreëren van het geluid van iets in de term dat wordt gebruikt om het aan te duiden . Het kan ook verwijzen naar visuele verschijnselen .

Bijvoorbeeld: "Uw voertuig bewoog in een zigzag totdat het een boom raakte . " In dit geval verwijst de onomatopee "zigzag" naar een oscillerende gang die wordt waargenomen met het gezichtsvermogen.

Het woord klik, ook geaccepteerd in het Spaans geschreven zonder de letter "k", is een ander voorbeeld van onomatopee en het gebruik ervan is tegenwoordig zeer frequent. De klik die klinkt wanneer u op de muisknop drukt, is omgezet in een woord waarmee u naar die actie kunt verwijzen.

Onomatopeeën zijn ook woorden of uitdrukkingen die het geluid van dieren nabootsen en deze worden gebruikt door jonge kinderen uit vele en zeer diverse culturen, hoewel ze ook heel vaak voorkomen in de literatuur.

"Wow" (hond), "miau" (kat), "pio" (vogel), "cuac" (eend), "kikiriki" (haan), "muu" (koe) en "oink" (varken) zijn enkele van de meest populaire onomatopeeën. Het is interessant om op te merken dat elke taal zijn eigen onomatopee heeft en dat de verschillen vaak aanzienlijk zijn, ook al komen deze termen voort uit de imitatie van dezelfde geluiden.

"Guau", "pío" en "kikiriki" uit het Castiliaans worden omgezet in "woof", "tweet" en "cock-a-doodle-doo" in de Engelse taal.

Japans is waarschijnlijk de taal met de meeste onomatopeeën. Deze taal bevat onomatopeeën in alledaagse spraak, iets dat niet zo vaak voorkomt in andere landen van de wereld.

Taalverscheidenheid en het creëren van onomatopeeën

De verschillen tussen de onomatopeeën van elke taal is een onderwerp dat niet veel mensen interesseert, omdat het vooral wordt opgemerkt door degenen die een vreemde taal studeren, maar een fenomeen verbergen dat het waard is om diepgaand te worden besproken.

Ten eerste is het belangrijk op te merken dat niet alle talen dezelfde geluiden hebben . Onze uitspraak van de letter "r" is bijvoorbeeld heel anders dan de uitspraak in het Engels of Japans; in het laatste geval is de afstand zelfs groter, omdat in Japan een ander alfabet wordt gebruikt en geen specifiek karakter voor de "r" heeft, maar combineert het met een reeks klinkers, ook verschillend van de klinkers.

Nadat we de diversiteit van het geluid dat in de wereld bestaat hebben aanvaard en begrepen, is het begrijpelijk dat niet iedereen de geluiden van de natuur op dezelfde manier heeft kunnen weergeven. Maar dit leidt ons ertoe om onszelf iets te vragen dat misschien ook onopgemerkt blijft: wordt ons gehoorvermogen beperkt door de kenmerken van onze taal? Dat wil zeggen, hoor je een Ier als een Spanjaard? Het antwoord vereist opnieuw een bepaalde theoretische achtergrond.

Ons brein heeft het vermogen (en misschien de behoefte) om de lege plekken in te vullen met informatie die door zichzelf is gegenereerd; met andere woorden, het kan worden opgevat als een functie die probeert ons gerust te laten voelen, zelfs als we niet weten wat er om ons heen gebeurt. Als we een paar minuten luisteren naar een gesprek in een taal die we niet begrijpen, zullen we waarschijnlijk bepaalde woorden gaan waarnemen in onze taal, of zelfs sommige onomatopeeën; het brein wil het begrijpen .

Om deze reden, als een persoon die de lettergreep "cro" niet kan uitspreken, het kwaken van een kikker hoort, wordt verwacht dat hij het ook niet als een Spaanse spreker zal waarnemen. Je brein zal zoeken naar de dichtstbijzijnde optie, gebruikmakend van de geluiden die beschikbaar zijn in de taal (talen) die je kent, en dit zal voor het individu overtuigend zijn.

Kortom, onze eerste taalstructuur geeft ons de middelen om te begrijpen en te communiceren wat we zien, horen en voelen, maar wat logisch is in onze geest kan bij anderen absurd of niet-bestaand zijn.