Romanisatie is het proces en het resultaat van de romanisering . Dit werkwoord verwijst naar de aanname van de Romeinse beschaving of het Latijn als een taal, of de promotie en promotie van beide.

James Curtis Hepburn, een christelijke missionaris en Amerikaanse arts geboren in het begin van de negentiende eeuw, speelde een zeer belangrijke rol in de transliteratie van Japans naar ons alfabet, het Latijn, en dankzij zijn werk is het nu veel toegankelijker om dit te bestuderen Oosterse taal, in ieder geval tijdens de eerste maanden. In het jaar 1867 publiceerde hij zijn tweetalig woordenboek, waarin hij gebruik maakte van zijn systeem van Romanization of Japanese .

Er is meer dan één versie van het Hepburn-systeem, zowel de originele als de herziene versie, en ze worden allemaal vaker gebruikt dan de alternatieven, althans buiten Japan. Het belangrijkste voordeel is dat het op een zeer nauwkeurige manier de oorspronkelijke uitspraak van de lettergrepen aangeeft, hoewel het voor dit noodzakelijk is om de Engelse fonetiek te kennen, omdat hij het uit zijn eigen taal heeft opgevat.

Een van de Japanse geluiden wordt bijvoorbeeld weergegeven met de lettergreep "ja", maar moet niet worden gelezen als het begin van "zeep", maar denkend aan de Engelse uitspraak van de naam "Jack". Zoals te zien is, hebben we in het Spaans niet de nodige geluiden om dit systeem van Romanisatie van Japanners te lezen; Aan de andere kant moeten Engelssprekenden ook begrijpen dat transliteratie niet perfect is. De lettergreep "fu", om een ​​ander geval te noemen, is niet helemaal representatief voor het originele geluid, dat tussen "fu" en "hu" staat (met een Engelse 'h', zoals in 'hallo').

Hoewel het romaniseringssysteem van Hepburn een redelijk nauwkeurige benadering van de juiste uitspraak bereikt, vertoont het een duidelijke onregelmatigheid in termen van de letters die het gebruikt om de verschillende Japanse karakters weer te geven. Voortgezet met "fu", behoort deze lettergreep tot een groep waarin de anderen beginnen met de letter 'h': ha, hi, fu, he ho . Een nog onregelmatiger voorbeeld is de volgende: ta, chi, tsu, te to, waarbij het duidelijk is dat de tweede en derde lettergreep niet begint met 't', de letter die bij de set hoort.

In de systemen Kunrei-shiki en Nippon-shiki doet zich daarentegen het tegenovergestelde voor: grotere orthografische regelmatigheid, maar minder nauwkeurigheid van de fonetiek. De twee groepen lettergrepen die in de vorige alinea worden genoemd , zijn geschreven ha, hi, hu, hij, ho en ta, jij, jij, jij, aan .