Apartheid is een term die behoort tot de Afrikaanse taal, een veelvoud van de Nederlandse taal. Het concept kan worden vertaald als "scheiding" . In het bijzonder wordt het idee van apartheid gebruikt met betrekking tot rassensegregatie, met name het idee dat in 1948 en 1992 in Zuid-Afrika bestond en dat werd opgelegd door de blanke minderheid van dat land.

De apartheid van Zuid-Afrika, opgericht bij wet, vestigde verschillende plaatsen voor blanken en zwarten. Hij verbood ook interraciale huwelijken en verleende het recht om alleen te stemmen voor blanke burgers.

In het kader van de apartheid waren er daarom in Zuid-Afrika scholen, ziekenhuizen en vervoermiddelen die naar gelang van het ras van burgers waren gedifferentieerd. Het racisme dat legaal is opgelegd door de blanke bevolking in machtige zwarten moet genoegen nemen met diensten op een lager niveau: ziekenhuizen voor blanken bijvoorbeeld waren veel beter uitgerust dan gezondheidscentra voor zwarten. Er waren zelfs hele wijken toegewezen aan een of ander ras, waarbij altijd de beste voorwaarden voor blanken werden toegewezen.

Tijdens de decennia van apartheid waren er veel activisten die protesteerden tegen het regime en probeerden het omver te werpen. De beroemdste was Nelson Mandela, die 27 jaar in de gevangenis zat vanwege zijn strijdbaarheid ten gunste van gelijkheid. In 1990 kreeg hij zijn vrijheid terug en vier jaar later, toen de apartheid was gevallen, werd hij tot president van Zuid-Afrika gekozen .

Met betrekking tot de achtergrond van deze racistische beweging, is het belangrijk op te merken dat Nederlandse blanke kolonisten het eeuwenlang hadden beoefend voordat het legaal en officieel werd. Minachting tegen de zwarte mensen van Zuid-Afrika was al een thema in hun recente geschiedenis, hoewel de Britten het niet steunden volgens zijn normen: het was een houding die vooral begon bij blanken van Afrikaner afkomst.

Dit gebrek aan steun van de Britse autoriteiten leidde ertoe dat het racistische deel van de Afrikaner-bevolking tientallen jaren vocht om hun maatregelen ten uitvoer te leggen, die ze presenteerden als onderdeel van een beweging om de nationale identiteit te behouden. Deze confrontatie door de Afrikaner blanken tegen de liberale ideeën van de Britse kolonie deed zich vooral voor na de twee Oorlogen van de Boeren, die plaatsvonden tussen de late negentiende en vroege twintigste eeuw tussen de twee kanten.

Toen de Zuidafrikaanse Unie eenmaal interne autonomie bereikte in het Gemenebest, in het jaar 1910, richtte de politieke activiteit van Afrikaner zich op de officiële erkenning van rassensegregatie door het uitvaardigen van interne regels die de economische en politieke ontwikkeling van burgers belemmeren van zwarte race. Zuidafrikaanse apartheid was een van de vele uitingen van minachting die mensen voor iemand kunnen voelen, simpelweg omdat ze een huidskleur hebben die anders is dan de onze, iets dat helaas tegenwoordig nog steeds voorkomt in vele delen van de wereld.

Opgemerkt moet worden dat, afgezien van wat er is gebeurd in Zuid-Afrika, het idee van apartheid ook kan worden gebruikt om andere systemen van rassensegregatie te benoemen. In Alabama en andere Noord-Amerikaanse staten was er een apartheid die, onder andere, zwarten dwong om hun plaats in het openbaar vervoer te geven aan blanken.

Terwijl blanke mensen die vrij zijn van het racismevirus, kunnen lezen en geïnformeerd worden over al deze vormen van minachting jegens zwarten, kunnen ze alleen de reikwijdte ervan begrijpen, in het vlees de ogen voelen van hen die ze als minderwaardig beschouwen, houdingen zoals kruispaden om met hen mee te gaan of de opmerkingen die zelfs bepaalde regeringsfiguren maken om ze als tweederangsburgers te plaatsen.