Het concept van de taalkunde (een term die afgeleid is van de Franse taalkundige term) noemt wat hoort of gerelateerd is aan de taal . Dit woord maakt het ook mogelijk om de wetenschap te vermelden die taal als een object van studie heeft.

In deze zin moet worden benadrukt dat er momenteel ongeveer 6.000 talen zijn in de wereld. De linguïstiek bij het bestuderen ervan is echter gebaseerd op een classificatie van die op basis van de gemeenschappelijke oorsprong die ze hebben. Dat wil zeggen, ze zijn gerangschikt volgens het gezin.

Dus, uitgaande van deze verklaring, kunnen we onder andere de Indo-Europese, de Sinotibetaanse, de Afro-Aziatische, de Japanse, de Koreaanse, de Oeral- of de Indo-Pacifische taal vinden.

Op deze manier richt taalkunde als een wetenschap zich op de aard en patronen die de taal beheersen . Anders dan filologie, een discipline die zich verdiept in de historische evolutie van talen op schrift en in de context van literatuur en bijbehorende cultuur, stelt taalkunde ons in staat om het functioneren van een taal op een bepaald moment te ontdekken, om de algemene ontwikkeling ervan te begrijpen .

Moderne taalkunde ontstond uit de negentiende eeuw . Met de postume publicatie van "Course of General Linguistics" ( 1916 ), door Ferdinand de Saussure, is linguïstiek een wetenschap geworden die geïntegreerd is in de semiologie . Sindsdien is er een behoefte om een ​​verschil te maken tussen taal (begrepen als het hele systeem) en spraak (dat wil zeggen, de implementatie), evenals om de definitie van taalteken te herzien (bron waar de betekenis gegroepeerd is) en de betekenaar).

In de 20e eeuw ontwikkelt Noam Chomsky de stroom van generativisme, die taal begrijpt als een gevolg van mentale verwerking van de spreker en genetische (of aangeboren, met andere woorden) het vermogen om een ​​specifieke taal op te nemen en te gebruiken.

En dit alles leidt ertoe dat we de figuur van de linguïst Simon Dik, die van Nederlandse afkomst is en die opvalt omdat hij deel uitmaakt van een andere stroming op dit gebied die ons aanbelangt, niet mogen vergeten. In concreto verwijzen we naar de functionalistische school die kan worden gedefinieerd als die tak die stelt dat taal niet zelfstandig kan worden bestudeerd en geanalyseerd, maar er moet rekening mee worden gehouden, ook wat is het gebruik dat wordt gegeven ernaar toe

Dit feit brengt met zich mee dat binnen de functionalistische school, waarin Dik een van zijn hoogste figuren is dankzij zijn ideeën en werken als de titel Functionele Grammatica, grote waarde wordt gehecht aan kwesties of elementen zoals taalkundige variatie of de pragmatische. Veld deze laatste die is gewijd aan het bestuderen hoe de context waarin het individu zich bevindt, van invloed is op de manier waarop de betreffende betekenis van de taal wordt geïnterpreteerd.

De studie van taal als systeem kan op verschillende niveaus worden uitgevoerd: fonetisch-fonologisch (fonologie en fonetisch), morfologisch (morfologie), syntactisch (syntaxis), lexicaal (lexicologie en lexicografie) en semantisch (semantisch) .

Vanuit het oogpunt van spraak kan de tekst daarentegen worden beschouwd als de superieure eenheid van communicatie en het pragmatische, die zich richt op zowel de uitspraak als de uitspraak.