De term apocope komt van het apocŏpe Latijnse woord, hoewel de verste etymologische wortels in de Griekse taal worden gevonden. Het concept wordt gebruikt in de fonetiek met betrekking tot de eliminatie van bepaalde geluiden aan het einde van een woord .

Het is belangrijk om in gedachten te houden dat, volgens het woordenboek van de Royal Spanish Academy (RAE), apocope een vrouwelijk zelfstandig naamwoord is : daarom moet gezegd worden "de apocope" of "een apocope" . De apocope daarentegen maakt deel uit van de figuur die bekend staat als metaplasma, wat een wijziging van de uitspraak of het schrijven van de termen impliceert zonder de betekenis te veranderen.

In het specifieke geval van dit metaplasma vindt er een snede plaats aan het einde van het woord. Als de verandering aan het begin plaatsvindt, is het een aferese, terwijl als de verandering in het midden verschijnt, het metaplasma syncopatie wordt genoemd.

We kunnen apócopes vinden in verschillende soorten woorden. Het woord "auto" bijvoorbeeld, is een "auto" apocoop. De twee termen verwijzen naar hetzelfde: een motorvoertuig bestemd voor het vervoer van passagiers dat kan worden verplaatst zonder gebruik te maken van rijstroken of wegen.

De apócopes verschijnen ook tussen de adjectieven ( "primer" in plaats van "first" ), de bijwoorden ( "tan" voor "tanto" ) en zelfs de eigennamen ( "Juli" als een vervanging voor "Julián" ). De keuze van de apocope of het hele woord kan een kwestie zijn van stijl of context. In sommige gevallen komt het fenomeen voort uit het gebruik van woorden die geen deel uitmaken van het woordenboek van de RAE .

Apócope van de -e átona

Castiliaans heeft talloze veranderingen ondergaan gedurende zijn ontwikkeling en evolutie, een proces dat al vele eeuwen in beweging is en nog niet is voltooid. Een van de meest opvallende verschijnselen in zijn geschiedenis is de apocope van de laatste onbeklemtoonde-e, een fonetische verandering die sinds de 6e eeuw in onze taal begon te worden opgemerkt en die deze met anderen identificeerde, ook uit West-Roemenië.

Vermeldenswaardig is dat in het geval van Spaans deze weglating slechts uitzonderlijk werd uitgevoerd gedurende een periode van ongeveer twee eeuwen, vanaf het midden van de 11e eeuw, in tegenstelling tot wat er gebeurde met het Catalaans en het Frans, waar het bleef bestaan.

Voor de woorden die eindigen op le, re, se, ne, de of ze, begon de apocope van de laatste onbeklemtoonde-e vanaf de zesde eeuw te gebeuren. Dit is bijvoorbeeld te zien in de Leonese term, die tot dan toe Leonese werd genoemd . Gezien de instabiliteit en onregelmatigheid van deze beweging, werd de apocope vanaf dat moment niet definitief gebruikt en daarom vinden we beide versies van het woord in documenten en artikelen van de daaropvolgende eeuwen.

Tot de eerste helft van de elfde eeuw was er een duidelijke tendens om de laatste klinker in deze woorden te handhaven, en men gelooft dat de toepassing van apocope een pejoratieve connotatie zou kunnen hebben. Echter, van 1050 tot ongeveer 1250, werd de permanente eliminatie van de laatste -e in praktijk gebracht, zelfs in termen die niet in de bovengenoemde lettergrepen eindigden. Op deze manier werden wijzigingen verkregen zoals: de woorden mount, nine, ahead en part, respectievelijk mont, nuef, adelant en part .

Dit werd gevolgd door de restitutie van de laatste klinker-e, al in de tweede helft van de dertiende eeuw, hoewel niet lang: vijf decennia later wordt de apocope opnieuw extreem. In de loop van de tijd begon de taal een minder rigide vorm aan te nemen, waarbij deze maatregel alleen in bepaalde gevallen werd toegepast, waarvan er vele onze tijd hebben bereikt.