Vanuit het Latijnse systeem is een systeem een ​​geordende module van elementen die onderling verband houden en die met elkaar interageren. Het concept wordt zowel gebruikt voor het definiëren van een reeks concepten als voor echte objecten die met organisatie zijn begiftigd.

Een conceptueel of ideaal systeem is een georganiseerde set van definities, symbolen en andere denkinstrumenten (zoals wiskunde, muzieknotatie en formele logica).

Een echt systeem daarentegen is een materiële entiteit gevormd door georganiseerde componenten die op een zodanige manier samenwerken dat de eigenschappen van de set niet volledig kunnen worden afgeleid uit de eigenschappen van de onderdelen (emergente eigenschappen genoemd).

Echte systemen omvatten de uitwisseling van energie, informatie of materie met hun omgeving. De cellen en de biosfeer zijn voorbeelden van natuurlijke systemen. Er zijn drie soorten echte systemen: open (ontvangt stromen uit hun omgeving, past hun gedrag dienovereenkomstig aan), gesloten (wisselt alleen energie uit met hun omgeving) en geïsoleerd (maakt geen enkele uitwisseling met hun omgeving).

De Algemene Systeemtheorie, aan de andere kant, is de interdisciplinaire studie die zoekt naar de eigenschappen die deze entiteiten gemeen hebben. De ontwikkeling ervan begon halverwege de twintigste eeuw met de studies van de Oostenrijkse bioloog Ludwig von Bertalanffy. Het wordt beschouwd als een metatheorie (theorie van theorieën) die vertrekt vanuit het abstracte systeemconcept om algemene waarderegels te vinden.

Het begrip van een computersysteem, heel gebruikelijk in moderne samenlevingen, kan ook worden genoemd. Dit type systeem verwijst naar de set hardware, software en menselijke ondersteuning die deel uitmaken van een bedrijf of organisatie. Ze omvatten computers met de nodige programma's om gegevens te verwerken en de mensen die verantwoordelijk zijn voor hun beheer.